Lijkt wel op een column van Dolf Jansen. De rennende brijnaald. Maar komt toch uit mijn pen. Zitten toch wat linken tussen deze personen.
Dolf zat in zijn toptijd in het marathoncircuit in de buurt van de eerste dame. Vervulde daar ook veelal de rol van haas al dan niet bedoeld/onbedoeld.. Echt lekker uit de wind lopen was er trouwens natuurlijk bij Dolf niet bij. Ondergetekende zat in zijn toptijd ook in de buurt van die eerste dame op de ½ marathon en 10k, maar dan in het regionale circuit.
Neem jullie mee naar bijna 50 jaar geleden. Was een beetje een must in het gezin Smit (moeders kant: Kroon), om gymnastiek te hebben gedaan.
Wist toen niet waarom. Later dit wel begrepen. Uitleggen. Opa Kroon was een respectabel burger in de gemeente Sappemeer. Hield zich bezig met politiek, kerk en onderwijs. In deze tijd zou hij gesmuld hebben van Pauw, Tan, DWDD, v.d.Brink c.a.
Ergens in de jaren dertig was hij medeoprichter van gymnastiekvereniging S.E.S.
Mijn moeder was in het turnen niet bepaald onverdienstelijk.
Zo kreeg Bert op zijn 8ste een trainingspak van de gespaarde punten van moeders pensioenvoorziening en bracht mijn vader mij, ik denk dat het maandagavond was, naar een gymzaaltje. Nog beter trouwens: hij haalde mij ook weer op. Het hoogtepunt van de avond.
Dat turnen niks voor mij. In een rijtje staan, aanloopje nemen en dingetje doen.
Vervolgens weer aansluiten achteraan in het rijtje, wachten en weer dingetje doen.
In de sociale pikorde belandde ik ook al snel achteraan in het rijtje waar ik ook qua lenigheid hoorde. Leuk was het al er gevoetbald werd of een andere balsport, dan was dat ventje die achteraan stond ineens de Messi van de sportzaal.
Jaarlijks had je de zogenaamde uitvoering, welke ik geruisloos aan mij voorbij liet gaan. Ook de wedstrijden, daar deed ik niet aan mee.
Wel present op de Sportdag.
Deze werd gehouden in de Europahal, strak achter het ouderlijk huis.
Voor sportonderdelen kon je punten halen en medailles konden je deel worden. Als muurbloempje hield ik mij natuurlijk met dat laatste helemaal niet bezig.
Gedurende de middag meegedaan aan diverse onderdelen. Was leuk en naar ik dacht redelijk succesvol. Einde van de dag hoog op de tribune gaan zitten tijdens de prijsuitreiking. Kon ik het goed overzien. Achter mij zat niemand. Ik wist als turner mijn plaats. Totdat de jury mijn naam afriep. Wat? Ik? Donderju, hoe nu zo snel die tribune afgekomen? Moest over iedereen heen klimmen. Bleek eerste te zijn bij de 9-jarigen. Totale verrassing. Medaille heb ik nog steeds.
Diezelfde jongens komt uit in september 2018 namens Nederland bij de World Masters Athletics te Malaga , Spanje, op de 10km en halve marathon.
Maar waarom deze anekdote. Vergelijkbaar was op die fraaie vrijdagavond op de Heijplaat de uitreiking van medewerker van de maand.
Had het totaal niet in de gaten. Stond lekker relexed met glas rose met Rob te keuvelen. Hebben het nog over vorig jaar: Youri. Wordt ineens jou naam afgeroepen…
Maar ja, je functioneert zoals je bent. Arbeidsovereenkomst en dat is iets tweezijdigs: geven en nemen. Soms een extra stapje. Waarom? Waarom niet? Soms is het nodig. Tweede natuur. Wordt wel opgemerkt en even bij stilgestaan. Moet je daarvoor op het ijzeren schild worden gehesen? Natuurlijk niet. Maar toch, even laten merken dat het gezien is door de leiding, dat is genoeg..