Toen ik begon met traininggeven (basketball) was een van mijn eerste aanschaffen het boekwerkje van Louis Schuyt, Leren Spelen.
Dit gaf inzicht over het overbrengen van inzicht van trainer naar pupil. Oftewel hoe werkt 'motorisch leren'. Topic: het krijgen van een bewegingsvoorstelling in het hoofd van de sporter.
Een essentiele voorwaarde om tot een goede uitvoering te komen. De loopbeweging is hier geen uitzondering op. Is niet een van God gegeven iets, wat je maar te accepteren hebt.
Wat weer een lange inleiding op groepslessen Sportschool.
Heb het geprobeerd en heb het ermee gehad. Met de beste bedoelingen gaat voor in het lokaaltje een dame liggen op het matje met een fitness nivo 2 opleiding. De analogie met Specsavers is verleidelijk, maar die gaan we niet aan. Ze roept dat je op rug moet gaan liggen en vanuit een onbekende spagaat dienen wat bewegingen te worden uitgevoerd. Ik zoek naar de bewegingsvoorstelling! "Monkey see, monkey do." Maar dat gaat niet! Dus ik kijk maar naar de dames direct naast mij. Loop daardoor constant achter de feiten aan. Ook de spiegel achter de groepsleidster bied geen soulaas Als je wilt zien wat de bedoeling, moet je je oprichten en dan ben je het ff kwijt.
Vraag me ook af in de setting zoals die dan voor mij is gesteld is, wat het effect hiervan is voor mij dan specifiek.
Pilatus en Core-training heet het dan tegenwoordig, maar in de basis is niet niet anders wat wij in de jaren tachtig deden bij huisschilder Dick van Zanten bij PAC voorafgaande aan de marathontrainingen op het Lange Pad in de jaren 80.
Al die stretch/lenigheid en andere oefeningen heb ik onderhand zelf op papier staan of kan het zien op You-Tube.
Les voor mij is uit de boeken te komen en dit gewoon zelf doen op de keukenvloer. Wel even een matje eronder....
Wel overtuigd van de juiste volgorde: eerst stabiliteit, dan komt jumpen en daarna de echte krachttraining.
.
Reactie schrijven